13-5-2024 - (bron: de Gelderlander)

Acht mannen komen elke donderdagochtend bij elkaar om de begraafplaats in Ulft te onderhouden. Met de bladblazer, schoffel en hark maken ze alles weer ‘netjes’. De gemiddelde leeftijd is 84 jaar.

Het is koffiepauze. Aan de muur een afbeelding van de paus en een kruisbeeld met een verdorde paastak. De boterhammen met kaas in plastic boterhamzakjes liggen op tafel tussen de pot poedermelk, doos suikerklontjes en de koffiekan. ,,Beter slijten dan roesten”, vat Theo Hendriks het antwoord samen op de vraag of ze niet wat oud worden voor dit groenwerk.

Hendriks is met zijn 73 jaar de jongste. Jan Boland (85), de aanvoerder van de ploeg van acht mannen, is de oudste. Ze heten De Harkers en ze komen allemaal uit Ulft. Het merendeel van het stel doet dit werk al sinds 1998. Elke donderdag komen ze samen van half negen tot twaalf uur, tenzij het heel hard regent. Om de begraafplaats van de Antoniuskerk in Ulft van Parochie Maria Laetitia ‘mooi netjes te houden’, zo formuleert Boland.

,,100 bij 100 meter met struiken, bomen, paden en graven. Dat is echt wel een hele hoop werk”, zegt de vitaal ogende Boland. Maar hij weet waarvoor hij het doet. ,,Hier zijn altijd bezoekers. Ze bezoeken een graf of zitten even op een bankje. Die mensen willen dat het er mooi netjes uitziet.”

Boland kent alle graven en alle verhalen. ,,Kijk, daar ligt Piet Rissewijck, mijn voorganger.” Boland houdt even halt bij het graf van de dorpsgenoot, die voor hem de begraafplaats bijhield. Een perceel verder is een van de oudste graven, uit 1898. Hij noemt de dubbele graven op. ,,Een vrouw komt hier geregeld het graf van haar man verzorgen. Ze wordt zelf bijgeplaatst als ze is overleden. Kijk eens hoe mooi ze het onderhoudt.” Het doet hem zichtbaar deugd. Zijn eigen ouders, grootouders en zijn vrouw liggen hier ook.

De viooltjes in de bloembakken op de graven hebben zich over het hele terrein uitgezaaid. Net als het gras groeit dat tussen de stenen graven. ,,We hebben best wat plekken zonder graf. Voorheen schoffelden we tussen alle graven door, maar dat doen we niet meer. De stukken grond zijn te groot nu. We laten het gras groeien en maaien het dan.” Hij heeft er over getwijfeld of dat wel kon, want het liefst hebben De Harkers de harksporen in het kale zand tussen de graven. Maar dat werd teveel werk.

Een deel is nu een wandelparkje
De restanten van de bloemen die mensen op de graven leggen, worden ontdaan van het plastic en elastiek en gaan op de composthoop. Een van De Harkers steekt een meterslang kronkelend paadje af. ,,Dit deel van het terrein was bedoeld voor nieuwe graven, maar zoveel teraardebestellingen hebben we niet meer. Iets van twaalf per jaar, dus dat terrein is niet nodig als begraafplaats. We hebben het nu ingericht als parkje. Mensen kunnen hier even wandelen.”

De ploeg maakt vooral gebruik van elektrisch gereedschap als heggenschaar en bladblazer. Niet allemaal lukt het hen om nog een ochtend zwaar werk te doen, maar dan is de zitmaaier een goede bezigheid. En wie het helemaal niet meer lukt, is nog steeds welkom. Voor het wekelijks praatje bij de koffie.

De bladblazer loeit, de taxushaag wordt gesnoeid en de paden geschoffeld. Nog een uur en de donderdagochtend is voorbij. Volgende week verder, weet Boland. ,,Dankbaar dat we het kunnen doen.” Een van De Harkers veegt de broodkruimels van de vloer naar buiten. Een doekje gaat over het tafelzeil. ,,Zeker, we laten alles netjes achter.”